Οι τελευταίες μέρες μου...

Κάθομαι στο ετοιμόρροπο σκαμνί,ξέρετε,αυτά τα ψάθινα που ξεφτίζουν με το πέρασμα των χρόνων.Έτσι και το σκαμνί δεν έμεινε ανέπαφο από τον χρόνο και ξεθώριασε όπως ξεθώριασε και η ζωντάνια στο πρόσωπό μου.Γέμισα ρυτίδες και τα μαλλιά μου άσπρισαν.
Αναρωτιέμαι πως πρέπει να περάσω τις τελευταίες μέρες μου...
Όταν ήμουν μικρός φανταζόμουν ότι θα δοκίμαζα τα πάντα στα γεράματά μου ώστε να μην υπάρχει τίποτα που να μην το γνωρίζω.Αθώα παιδικότητα με πλάνεψες βαριά,εξάντλησες όλη την ενεργεία μου και τώρα να μένω ακινητοποιημένος στο κάθισμα μου με μόνη μου δυνατότητα να ρεμβάζω την γαλήνια θάλασσα.Το απαλό της κύμα παφλάζει πάνω στο βότσαλο δημιουργώντας το χαρακτηριστικό ήχο της.Αέναος ο ήχος της σε αντίθεση με την φθαρτή μου φύση.
Τα γερατειά σε βυθίζουν στις σκέψεις σου και σε καθηλώνουν εκεί!
Ταξινομείς τις εμπειρίες σου και τα συναισθήματα σου.Προσπαθείς να δημιουργήσεις την ιστορία της ζωής αναπολώντας στιγμές που σου επαναφέρει συνεχώς η γριά σου η μνήμη ώστε να σε εξαντλήσει όσο μπορεί.
Αναλογίζεσαι τα χρόνια που περάσαν,τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές ,τα λάθη σου,τις ευκαιρίες που έχασες και άλλες που τις προσπέρασες...
Δεν μπορείς να αντιδράσεις όμως!
Μένεις με την πικρία ότι τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις πια,εξ' ου και η ανάγκη σου να νουθετείς τους άλλους.
Τις τελευταίες μέρες μου θα τις περάσω περιμένοντας αργά και βασανιστικά τον θάνατο...
Δεν θέλω να γεράσω,δεν θέλω να πεθάνω,ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΕΛΕΥΤΑΊΕΣ ΜΕΡΕΣ!Έχω πράγματα να ζήσω ακόμα,έχω να ψάξω τον παιδικό μου έρωτα,έχω να αλλάξω την κοινωνία,έχω να πάω εκδρομές,να γελάσω,να κλάψω..δεν θέλω να με πάρει η θάλασσα στην αγκαλιά της,δεν θέλω να με πάρει μακριά από την ζωή.Φοβάμαι τον θάνατο,όποιος είπε ότι δεν τον φοβήθηκε είναι ψεύτης.Άνθρωποι είμαστε με πάθη και αδυναμίες,ο φόβος είναι σύμφυτος στην ανθρώπινη φύση.
Τον φοβάμαι τον θάνατο ακόμα και τώρα που ξέρω ότι είναι οι τελευταίες μέρες μου...