Όρια

Το πρόσωπό μου γερασμένο
το σώμα μου καταπονημένο
το μυαλό μου βυθισμένο
αλλά η φαντασία μου απελευθερωμένη
είναι το όνειρο που με παρασύρει
που με βυθίζει
στην άβυσσο της πλάνης
διασαλεύει το δυσδιάκριτα όρια
και μου δημιουργεί ψευδαισθήσεις
Η πραγματικότητα αβέβαιη,αγκιστρωμένη σε ένα ατέρμονο παιχνίδι
θλίψης και ευχαρίστησης
αγγίζοντας τα όρια της συνωμοσίας
καταστρώνοντας παιχνίδια αλλόκοτα
με ακαθόριστες γραμμές
που διαπλέκονται και δημιουργούν αλήθειες
όμως ο καθρέφτης μου σπασμένος.

(Τι είναι αυτό που με καθοδηγεί εις σε Τέχνη της Ποιήσεως
εμένα τον αδέξιο για το έργο σου;
Είναι ο φόβος για το μέλλον
ή το παρόν που με αγκαλιάζει;)







http://www.youtube.com/watch?v=O2Gc34JAsQc

Αποκριές 2011

 

Ήγγικεν η ώρα!

Κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους
περιπλανιέται στην αγορά
αγοράζοντας μάσκες και στολές.
Υποδύονται τους άλλους τους εαυτούς
εκείνους τους σαρκαστικούς
αλλά παράλληλα αληθινούς

Λαμπιόνια στολίζουν τις κολόνες
και η πόλη λάμπει
πλήθος μεθοκοπάει
χορεύει
χασκογελάει.
Ερωτικές περιπτύξεις ξεδιπλώνονται
καθώς ο καθένας κρύβεται
πίσω από το προσωπείο του.

Άρματα παρελαύνουν.
Χορεύτριες παραταγμένες σε σύνολα
λικνίζονται
Άνθρωποι απεκδύονται τις ταυτότητες τους
και ξαναπαίζουν με τα αθύρματα τους
Τα φλας από τις κάμερες είναι εκτυφλωτικά
και ο καπνός από τα πυροτεχνήματα
αποπνιχτικός
σχεδόν παραισθησιακός...

Μα εμένα αφήστε με στον κόσμο μου χαμένο
Βυθισμένο στο χορό των συνειρμών
με στολή την πένα και το χαρτί
φορώντας το πένθιμο προσωπείο μου
Αφήστε με στον κόσμο μου παραδομένο.


http://www.youtube.com/watch?v=IrTB-iiecqk

Το Γέρας

Ψέματα παντού
μωροί και ποταποί
υποσχέσεις ανούσιες
υποσχέσεις εφήμερες,ανεκπλήρωτες
διαστρεβλωμένες αλήθειες
καταιγιστικές αηδίες.

Ένας κόσμος που χάνεται
Ένας κόσμος που φεύγει.

Δεν μπορείς να παλέψεις
γιατί θαρρείς ότι παλεύεις
Εξαρτάσαι από άλλον
όντας ελεύθερος
διαιρείσαι περίπλοκα
ποικιλοτρόπως.

Αγωνίζεσαι αδιάλειπτα
με τα πόδια κομμένα.
αναδεικνύεσαι πρώτος
με έπαθλο το "ΤΊΠΟΤΑ".

Λίγα μέτρα παράμερα
υποφώσκει η ελπίδα
καταρρέει το υπόστεγο
και λάμπει η ραδιουργία.

Ευχαριστώ θεέ μου είναι υπέροχη!

                                                                                                                                                   

Ευχαριστώ θεέ μου είναι υπέροχη.Τα μαλλιά της είναι σγουρά και καλύπτουν το στητό της στήθος.

Το δέρμα της κατάλευκο.Ο λαιμός της ευθύγραμμος.Είναι παραμυθένια, σαν ξωτικό βγαλμένο από παραμύθι πού παρασύρει τους ταξιδευτές
απο τον προορισμό τους.
Κατακόκκινα χείλη λες και είναι βαμμένα με αίμα και κυρίως σαρκώδη
πού θέλεις να γευτείς το απαλό τους άγγιγμα.
Ο κορσες τονίζει την μέση της καθώς λυκνίζεται στο άκουσμα των ήχων του thank god i'm pretty.
Τά μάτια της καρυδωτά με κοιτάζουν και ένα ερώτικο κάλεσμα
δημιούργει στην καρδία μου ένα ρίγος.
Εγώ στέκομαι και την κοιτάζω μαγεμένος.
Ας μπορούσα να την αγγίξω να γευτώ λίγο από την μαγεία της.
Όμως αδυνατώ να κουνηθώ.
Ήταν δική του.
Ποτέ δεν θα γινόταν δική μου.
Θα έδινα και την ζωή μου να την αισθανόμουν εστω  για λίγο.Έστω για λίγο να φεύγαμε μαζί και μετά ας μην την ξανέβλεπα.
Τουλάχιστον θα ήμουν ευτυχισμένος για λίγες ώρες.
Όμως δεν θα μπορούσα να την θέσω σε κίνδυνο
γι' αυτό μένω εδώ πίσω στο μπουφέ άπραγος.
Είμαι τυχερός  που απλά την κοιτάζω καί ονειρεύομαι.
Έρχεται και την πέρνει αδέξια για να γυρίσουν στο σπίτι.Μα πως είναι δυνατόν να τησ φέρετια έτσι.Δεν νιώθει ντροπή μπροστά της;
Καλεί και εμένα να οδηγήσω την άμαξα.Τους οδηγώ στο παλάτι του.Εκείνος μεθυσμένος την χτυπάει και την βιάζει.
Οι φωνές της πια δεν είναι τόσο έντονες όπως τα πρώτα χρόνια.Συνήθισε..
Εγώ κάθομαι όπως κάθε  βράδυ έξω απο την πόρτα και οργισμένος θέλω να σπάσω την πόρτα και να τον σκοτώσω.
Πόσο άθλιος μπορεί να είναι για να μην σέβεται αυτήν την αιθέρια ύπαρξη που και ο πιο τιποτένιος νιώθει δέος μπροστά της!
Οι φωνές κόπασαν,κοιμήθηκαν.
Σκέφτομαι όταν την πρωτογνώρισα.
Ήμασταν παιδία ακόμα,ένας αθώος έρωτας.
Μέχρι πού ήρθε αυτός 30 χρονών τότε και αυτή μόλις 18.
Την πήρε και έκανα χρόνια να την ξαναδώ,μέχρι που είδα την αγγελία για καθαριστής στο παλάτι.
Δέχτηκα αμέσως,δεν ήθελα να την χάσω.
Όταν άρχισα να δουλεύω στο παλάτι αντιλήφθηκα την κόλαση που περνούσε κάθε μέρα η αγαπημένη μου.Ήταν η γλάστρα του στις κοσμικές εκδηλώσεις και όταν γυρνούσαν σπίτι την κακοποιούσε.Αυτή πάντα ευγενική και χαμογελαστή δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα για αρνητικά σχόλια.Ακόμα και αυτόν σε όλουσ τον επαινούσε.
Πόσο δυστυχισμένη;Πόσο;
Αίφνης ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται αυτή!
Κρύος ιδρώτας με λούζει,πού ήξερε οτί στέκομαι εκεί έξω;
Μου λέει να περάσω μέσα και βλέπω τον σύζυγό της ασάλευτο στο κρεβάτι.
Εκείνη ανέκφραστη!
Ο ήλιος άρχιζε να ανετέλλει και σε λίγο θα έρχονταν το πρωινό τους.
Πρέπει να φανώ για μια στιγμή θαρραλέος.
Παίρνω το χρυσό μαχαίρι και τον καρφώνω.Εκείνη την δένω στην κόκκινη πολυθρόνα και κλείνω το στόμα της με το μαντίλη.
Την χτυπάω μέχρι να την ματώσω.Συγκράτησα τα δάκρυα μου.
Δέν περίμενα να της το έκανα εγώ αυτό.Στέκομαι και την κοιτάζω.Προσπαθεί να μου πεί κάτι άλλα δεν την αφήνω.
Τις κατεβάζω το μαντίλη και την φιλάω.Το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα.ακούω βήματα, με βλέπει η σερβιτόρα και τρέχει στις σκάλες φονάζοντας τουσ φρουρούς.Με συλλαμβάνουν.Το είχα πει ας την άγγιζα και ας πέθαινα.
Ήρθε η μέρα του θανάτου μου,δεμένος σε ένα πάσαλο και η φωτιά να σιγοκαίει και να δημιουργει στα πόδια μου θερμότητα.
Εκείνη είναι εκεί πίσω από το πλήθος τυλιγμένη με ένα μαντίλη.Θα μπορούσα να την αναγνωρίσω και ανάμεσα σε όλο τον κόσμο.
Ευχαριστώ θεέ μου είναι υπέροχη!
http://www.youtube.com/results?search_query=thank+god+i+am+pretty&aq=0

Γυάλινος κόσμος

Γυάλινος είναι ο κόσμος

ένας αγώνας να βγεις πρώτος
που μέσα υπάρχουν ψάρια
για να στολίσουνε την γύαλα.

Κάποιος μεγάλος τα ταίζει
ωστε κανένα να μην ψοφίσει
μήπως χάσει την ομορφιά του όλη
ένα τεράστιο σαλόνι.

Γεμάτο έπιπλα και στολίδια
δίχως ζωή ούτε παιχνίδια
και αυτός κάθεται στο τζάκι
μόνος τα ψάρια να ρεμβάζει.

Εκείνα είναι ευτυχισμένα
παροτι είναι εγκλωβισμένα
χωρίς ελευθερία και μυαλό
μόνο νερό και φαγητό.

Καποια μέρα ο μεγάλος φεύγει
και μακρια απο το σπίτι ταξιδεύει
τα ψάρια δεν έχουνε να φάνε
φωνάζουνε και σπαρταράνε.

Όταν εκείνος γυρίζει από τα ξένα
τα ψάρια είναι πεθαμένα
όμως δεν τον νοιάζει,δεν ήταν δα μοναδικά
στην αγορά θα βρει κι άλλα πολλά.

Γυάλινος είναι ο κόσμος
ένας αγώνας να βγεις πρώτος
που μέσα υπάρχουν ψάρια
για να στολίσουνε την γυάλα.

Εξαγνισμός!

Βάδιζε
αργά αλλά σταθερά..
Το κρύο ήταν αφόρητο καθώς θώπευε το κορμί της
σαν μαστίγιο πού αγκαλιάζει το λευκό της φόρεμα και το κόβει χίλια κομμάτια.
Ήταν ξυπόλυτη και τα πόδια της είχαν ματώσει χαράζοντας την διαδρομή προς την αιωνιότητα.
Ο πόνος διαπερνούσε το σώμα της αλλά τίποτα δεν είχε σημασία πια.
Είχε πάρει την απόφασή της...
Περπατάει δίχως κανέναν δισταγμό αναπολώντας τα χαμένα,
τα όνειρα της παιδικής της ηλικίας έρχονται στην μνήμη της και ένα χαμόγελο χαλάρωσε το πρόσωπο της..
Θυμάται ότι ονειρευόταν πως πέταγε,άνοιγε τα φτερά της και περνούσε πάνω από θάλασσες και ποτάμια
μακριά από κάθε πόνο,από κάθε σκληρή πραγματικότητα.
Ο αέρας είναι δυνατός και την ωθεί ταχύτερα προς την άκρη.
Έφτασε!
Στέκεται για λίγο και θαυμάζει την απεραντοσύνη του ουρανού αναλογίζοντας μέχρι που φθάνει
Υπάρχει τέλος ή είναι θέμα οπτικής γωνίας
Υπάρχει θάνατος ή είναι προέκταση της ζωής αναλογίστηκε.
Πολύ σύντομα θα το ανακάλυπτε.
Οι πέτρες στην άκρη του γκρεμού κατρακυλούσαν και τα δάχτυλα της
αισθάνονταν το κενό.
Πήδηξε!
Βρισκόταν στον αέρα,πετούσε όπως στα όνειρα της
Το σώμα της ήταν ελαφρύ,τα βλέφαρα της βάραιναν και ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της...
Ήταν ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Ένα σύννεφο  προέβαλε πάνω της,ήταν η ψυχή πού αποχωριζόταν το κορμί
Είχε εξαγνιστεί...
Ένας αποπνικτικός ήχος ακούστηκε και η θάλασσα χρωματίστηκε πορφυρή όπως όταν ο ήλιος δύει!
Και εγώ να την κοιτάζω από εκεί ανήμπορος να κουνηθώ σαν ένα αόρατο χέρι να με σταματούσε από οποιαδήποτε επιθυμία μου να την σώσω!








Επηρεασμένος από το "Αυτοκτονία " της Βιβής Κώνστα        

http://www.youtube.com/watch?v=IER0WL65VFA