Η απολογία ενός πενηντάρη

Αρχίζει και πέφτει η νύχτα,όμως ο ουρανός είναι λαμπερός
φωτίζεται από ένα κόκκινο χρώμα,το χρώμα τις επανάστασης!
Νιώθω την σόλα των παπουτσιών μου να καίγεται και τα πέλματα μου να πετάνε σπίθες.Είναι από το τρέξιμο,όχι μόνο το τρέξιμο να ξεφύγω από τους μπάτσους αλλά να ξεφύγω από τον ψεύτικο εαυτό μου,από τον ατομικισμό μου,από την φενάκη που μου επέβαλαν να ζω.
Πάντα ακροβατούσα στην υπερβολή,στο άσπρο και στο μαύρο,
το γκρίζο δεν το γνώριζα και όμως το συνήθισα.
Συνήθισα να έρχομαι κουρασμένος από την δουλεία,να κάθομαι με τις ώρες
μπροστά στην τηλεόραση και να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.
Συνήθισα να είμαι άπραγος και που και που φώναζα στην τηλεόραση για την κατάσταση που μας έχουν φέρει προσπαθώντας να θολώσω τις τύψεις μου,νομίζοντας ότι διαμαρτύρομαι.
Συμβούλευα τα παιδιά μου πως να φέρονται,τους μάθαινα την δημοκρατία
και τα κατέκρινα όταν αντιμετώπιζαν τα πάντα με αδράνεια.Πως μπορούσα εγώ να μιλάω όταν ο ίδιος ήμουν ένα λανθασμένο πρότυπο,όταν πότε δεν τους έδειξα πως να διεκδικούν τα δικαιώματά τους,δεν τα πήρα από το χέρι σε μια πορεία αντίθετα τα απέτρεπα επειδή φοβόμουν.Φοβόμουν τι;Μην πάθουν τίποτα;Τώρα δηλαδή πόσο πρέπει να φοβάμαι όταν τα βλέπω να γίνονται υποχείρια άλλων όταν τους βόλεψα σε μία άνετη ζωή;
Ξέρετε, η ελευθερία στον άνθρωπο προϋποθέτει γνώση και παιδεία.
Η Δημοκρατία είναι δύσκολη υπόθεση,απαιτεί άγρυπνους φρουρούς
να την προστατεύουν από τους χιλιάδες εχθρούς που ελλοχεύουν
να της φάνε το μεδούλι ύπουλα
ενδυόμενοι τον μανδύα της!
Και όμως απαλλάχτηκα και τώρα είμαι εδώ
με τα γάντια σκισμένα και την μάσκα στο πρόσωπο να αντιστέκομαι
απέναντι σε κάθε κατάχρηση της εξουσίας και καταστολή
καθώς οι φωτιές πληθαίνουν και δεν με φοβίζουν
γιατί από τις στάχτες πάντα ανθίζει ένα λουλούδι
το λουλούδι του αύριο

Venceremos, να το θυμάστε...