Οι τελευταίες μέρες μου...

Κάθομαι στο ετοιμόρροπο σκαμνί,ξέρετε,αυτά τα ψάθινα που ξεφτίζουν με το πέρασμα των χρόνων.Έτσι και το σκαμνί δεν έμεινε ανέπαφο από τον χρόνο και ξεθώριασε όπως ξεθώριασε και η ζωντάνια στο πρόσωπό μου.Γέμισα ρυτίδες και τα μαλλιά μου άσπρισαν.
Αναρωτιέμαι πως πρέπει να περάσω τις τελευταίες μέρες μου...
Όταν ήμουν μικρός φανταζόμουν ότι θα δοκίμαζα τα πάντα στα γεράματά μου ώστε να μην υπάρχει τίποτα που να μην το γνωρίζω.Αθώα παιδικότητα με πλάνεψες βαριά,εξάντλησες όλη την ενεργεία μου και τώρα να μένω ακινητοποιημένος στο κάθισμα μου με μόνη μου δυνατότητα να ρεμβάζω την γαλήνια θάλασσα.Το απαλό της κύμα παφλάζει πάνω στο βότσαλο δημιουργώντας το χαρακτηριστικό ήχο της.Αέναος ο ήχος της σε αντίθεση με την φθαρτή μου φύση.
Τα γερατειά σε βυθίζουν στις σκέψεις σου και σε καθηλώνουν εκεί!
Ταξινομείς τις εμπειρίες σου και τα συναισθήματα σου.Προσπαθείς να δημιουργήσεις την ιστορία της ζωής αναπολώντας στιγμές που σου επαναφέρει συνεχώς η γριά σου η μνήμη ώστε να σε εξαντλήσει όσο μπορεί.
Αναλογίζεσαι τα χρόνια που περάσαν,τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές ,τα λάθη σου,τις ευκαιρίες που έχασες και άλλες που τις προσπέρασες...
Δεν μπορείς να αντιδράσεις όμως!
Μένεις με την πικρία ότι τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις πια,εξ' ου και η ανάγκη σου να νουθετείς τους άλλους.
Τις τελευταίες μέρες μου θα τις περάσω περιμένοντας αργά και βασανιστικά τον θάνατο...
Δεν θέλω να γεράσω,δεν θέλω να πεθάνω,ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΕΛΕΥΤΑΊΕΣ ΜΕΡΕΣ!Έχω πράγματα να ζήσω ακόμα,έχω να ψάξω τον παιδικό μου έρωτα,έχω να αλλάξω την κοινωνία,έχω να πάω εκδρομές,να γελάσω,να κλάψω..δεν θέλω να με πάρει η θάλασσα στην αγκαλιά της,δεν θέλω να με πάρει μακριά από την ζωή.Φοβάμαι τον θάνατο,όποιος είπε ότι δεν τον φοβήθηκε είναι ψεύτης.Άνθρωποι είμαστε με πάθη και αδυναμίες,ο φόβος είναι σύμφυτος στην ανθρώπινη φύση.
Τον φοβάμαι τον θάνατο ακόμα και τώρα που ξέρω ότι είναι οι τελευταίες μέρες μου...

Η απολογία ενός πενηντάρη

Αρχίζει και πέφτει η νύχτα,όμως ο ουρανός είναι λαμπερός
φωτίζεται από ένα κόκκινο χρώμα,το χρώμα τις επανάστασης!
Νιώθω την σόλα των παπουτσιών μου να καίγεται και τα πέλματα μου να πετάνε σπίθες.Είναι από το τρέξιμο,όχι μόνο το τρέξιμο να ξεφύγω από τους μπάτσους αλλά να ξεφύγω από τον ψεύτικο εαυτό μου,από τον ατομικισμό μου,από την φενάκη που μου επέβαλαν να ζω.
Πάντα ακροβατούσα στην υπερβολή,στο άσπρο και στο μαύρο,
το γκρίζο δεν το γνώριζα και όμως το συνήθισα.
Συνήθισα να έρχομαι κουρασμένος από την δουλεία,να κάθομαι με τις ώρες
μπροστά στην τηλεόραση και να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.
Συνήθισα να είμαι άπραγος και που και που φώναζα στην τηλεόραση για την κατάσταση που μας έχουν φέρει προσπαθώντας να θολώσω τις τύψεις μου,νομίζοντας ότι διαμαρτύρομαι.
Συμβούλευα τα παιδιά μου πως να φέρονται,τους μάθαινα την δημοκρατία
και τα κατέκρινα όταν αντιμετώπιζαν τα πάντα με αδράνεια.Πως μπορούσα εγώ να μιλάω όταν ο ίδιος ήμουν ένα λανθασμένο πρότυπο,όταν πότε δεν τους έδειξα πως να διεκδικούν τα δικαιώματά τους,δεν τα πήρα από το χέρι σε μια πορεία αντίθετα τα απέτρεπα επειδή φοβόμουν.Φοβόμουν τι;Μην πάθουν τίποτα;Τώρα δηλαδή πόσο πρέπει να φοβάμαι όταν τα βλέπω να γίνονται υποχείρια άλλων όταν τους βόλεψα σε μία άνετη ζωή;
Ξέρετε, η ελευθερία στον άνθρωπο προϋποθέτει γνώση και παιδεία.
Η Δημοκρατία είναι δύσκολη υπόθεση,απαιτεί άγρυπνους φρουρούς
να την προστατεύουν από τους χιλιάδες εχθρούς που ελλοχεύουν
να της φάνε το μεδούλι ύπουλα
ενδυόμενοι τον μανδύα της!
Και όμως απαλλάχτηκα και τώρα είμαι εδώ
με τα γάντια σκισμένα και την μάσκα στο πρόσωπο να αντιστέκομαι
απέναντι σε κάθε κατάχρηση της εξουσίας και καταστολή
καθώς οι φωτιές πληθαίνουν και δεν με φοβίζουν
γιατί από τις στάχτες πάντα ανθίζει ένα λουλούδι
το λουλούδι του αύριο

Venceremos, να το θυμάστε...