Βάδιζε
αργά αλλά σταθερά..
Το κρύο ήταν αφόρητο καθώς θώπευε το κορμί της
σαν μαστίγιο πού αγκαλιάζει το λευκό της φόρεμα και το κόβει χίλια κομμάτια.
Ήταν ξυπόλυτη και τα πόδια της είχαν ματώσει χαράζοντας την διαδρομή προς την αιωνιότητα.
Ο πόνος διαπερνούσε το σώμα της αλλά τίποτα δεν είχε σημασία πια.
Είχε πάρει την απόφασή της...
Περπατάει δίχως κανέναν δισταγμό αναπολώντας τα χαμένα,
τα όνειρα της παιδικής της ηλικίας έρχονται στην μνήμη της και ένα χαμόγελο χαλάρωσε το πρόσωπο της..
Θυμάται ότι ονειρευόταν πως πέταγε,άνοιγε τα φτερά της και περνούσε πάνω από θάλασσες και ποτάμια
μακριά από κάθε πόνο,από κάθε σκληρή πραγματικότητα.
Ο αέρας είναι δυνατός και την ωθεί ταχύτερα προς την άκρη.
Έφτασε!
Στέκεται για λίγο και θαυμάζει την απεραντοσύνη του ουρανού αναλογίζοντας μέχρι που φθάνει
Υπάρχει τέλος ή είναι θέμα οπτικής γωνίας
Υπάρχει θάνατος ή είναι προέκταση της ζωής αναλογίστηκε.
Πολύ σύντομα θα το ανακάλυπτε.
Οι πέτρες στην άκρη του γκρεμού κατρακυλούσαν και τα δάχτυλα της
αισθάνονταν το κενό.
Πήδηξε!
Βρισκόταν στον αέρα,πετούσε όπως στα όνειρα της
Το σώμα της ήταν ελαφρύ,τα βλέφαρα της βάραιναν και ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της...
Ήταν ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Ένα σύννεφο προέβαλε πάνω της,ήταν η ψυχή πού αποχωριζόταν το κορμί
Είχε εξαγνιστεί...
Ένας αποπνικτικός ήχος ακούστηκε και η θάλασσα χρωματίστηκε πορφυρή όπως όταν ο ήλιος δύει!
Και εγώ να την κοιτάζω από εκεί ανήμπορος να κουνηθώ σαν ένα αόρατο χέρι να με σταματούσε από οποιαδήποτε επιθυμία μου να την σώσω!
Επηρεασμένος από το "Αυτοκτονία " της Βιβής Κώνστα
http://www.youtube.com/watch?v=IER0WL65VFA
μόνος τα ψάρια να ρεμβάζει.
