Όνειρο

Όταν έκλεισε τα μάτια
και το κορμί του αφέθη
στην αγκαλιά την όμορφη του Μορφέα
οι σκέψεις οι πλανεύτρες πήραν θέση
και τον ξελόγιασαν
-μα είναι τόσο έντονες
ακόμη και ο Οδυσσέας θα τις καλοδεχόταν.

Έδειχναν επιθυμίες και συναισθήματα ανείπωτα
αλλά και δαίμονες και τέρατα
που ίσως τον είχαν στοιχειώσει.
Τα χε καλά κρυμμένα μέσα του
για να τα αποφύγει
μα τότε δεν δειλιαζε στην όψη
δεν φοβόταν να τα κατατροπώσει.

Είχαν μιαν άλλη γοητεία αυτές οι σκέψεις
έκρυβαν ίσως μια γλυκιά αναρχία
δίχως  καταναγκασμούς και απαγορεύσεις
χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις

Και όμως ο ήλιος ανέτειλε και γίνηκε ημέρα
Ημέρα καθημερινή,ημέρα ίδια
ρουτίνα,υποχρεώσεις και αδιαφορία.
Εκεί όμως του όρισαν να ζει γιατί έτσι πρέπει..
Η νύχτα ,είπαν, είναι επικίνδυνη
και τίποτε πότε δεν ευοδώθη

Να είχαν δίκιο άραγε
ή απλώς εξέφραζαν την ατολμία
του καθενός
να προσπαθήσει έστω και μια στιγμή
την νύχτα να καθιερώσει;

Δεν είχε χρόνο για τέτοιες θεωρήσεις
η μέρα έφευγε και ο χρόνος ανεξέλεγκτος
τον πιέζει να υπακούσει δίχως δεύτερες σκέψεις
 να συνεχίσει την ζωή την καθωσπρέπει.